Twee jaar geleden ben ik gestopt met het volgen van het nieuws. Nieuws in de zin van ‘nieuws en actualiteiten’ zoals die dagelijks in bulk uitgestrooid worden via de (sociale) media.
Een experiment
Het begon als experiment omdat ik steeds meer een verslaving ervoer van alles willen volgen en checken of er nog iets ‘nieuws’ bij was gekomen. En daarbij merken dat méér nieuws mij niet gelukkiger maakte; integendeel: ik had last van een groeiend ongenoegen. Niet alleen door dat dwangmatige, maar ook door de inhoud van het nieuws. Een permanent bombardement van alarmerende of idiote zaken, dat wel iets met mij deed, maar waar ik geen of nauwelijks controle over had. Ik voelde mij er steeds meer klem in zitten.
Om dit patroon te doorbreken, besloot ik om nog maar één kwartier per dag het nieuws te checken, op een oude laptop in een ongezellig zijkamertje. Toen gebeurde er iets opvallends: in plaats van dagelijks enthousiasme voor mijn laptopkwartiertje, merkte ik een toenemende weerzin om ervoor te gaan zitten. Het nieuws ging mij enorm tegenstaan: vrijwillig die nare energie in mijzelf te downloaden….waartoe?
Daarop ging ik een stap verder. Hoe zou het zijn om het nieuws helemaal niet meer te volgen? Zou dat bevallen, en kán het? Mis je dan belangrijke zaken die je móet weten? Ik waagde de gok en blokte vanaf dat moment álle nieuws. Niet alleen zocht ik het niet meer op, maar ik ontweek het ook actief. Ik keek (en kijk nog steeds) in de supermarkt weg van krantenkoppen, bracht mijzelf snel buiten gehoorsafstand als ergens een radio ‘het nieuws’ bracht, keek geen talkshows meer, bezocht geen nieuwssites of opinieblogs, en zo meer. En ik stopte met alle social media, behalve LinkedIn (waar het algoritme, na stug door mij getraind te zijn, inmiddels redelijk begrijpt wat ik wel en niet wil zien).
Twee jaar later
Nu, twee jaar van algehele nieuwsabstinentie verder, zie ik dit als een van mijn beste beslissingen ooit. Ten eerste: het kán heel goed. Want ik ben vaak onder de mensen en als ergens écht iets speelt, dan gonst het toch wel door de gangen. Meestal heb ik aan het opvangen van een paar sleutelwoorden genoeg. Ik heb tot op vandaag niets gemist wat ik had ‘moeten’ weten. Althans: zalig zijn de onwetenden, ik ben me er in ieder geval niet van bewust.
Ten tweede: wat is het heerlijk om ervan bevrijd te zijn. Het volgen van het nieuws – een onophoudelijke stroom van veelal laagwaardige, gekleurde en voorlopige, maar wel alarmerende informatie – deed héél veel met mij, terwijl het mij niets opleverde. Ik zie nu in: het permanent volgen van nieuws betekent dat je de regie over je brein in handen van anderen geeft.
Ik denk inmiddels dat het een van de grootste misverstanden van deze tijd is dat iedereen altijd op de hoogte moet zijn van alles wat overal gebeurt; beangstigende en nare zaken voorop. ‘Alles’ en ‘overal’, maar weer niet over wat ‘hier en nu’ gebeurt, waar ik zelf ben. Nieuws behelst doorgaans (dubieuze) verhalen over toen, en straks, en daar; wég van hier en nu. Waarom moet ik weten wat er nú in de VS gebeurt, of zelfs maar in België, zolang ik geen politicus ben, of journalist, of internationaal zakenman en er nu ook niet op vakantie ga of daar familie heb?
Door het níet volgen van het nieuws komt er tijd en mentale energie vrij. Ik neem nog steeds veel informatie tot mij, in de vorm van goede boeken, vakliteratuur, documentaires, podcasts of waardevolle gesprekken; over tal van onderwerpen – mijn interesse is nog steeds heel breed -, maar buiten de waan van de dag en de agenda van anderen die willen beslissen wat ík nu zou moeten weten.
Wereldvreemd als je het nieuws niet volgt?
Ben ik nu wereldvreemd, of vind ik dat ik geen taak heb in deze wereld? Nee, integendeel; dacht van niet. Ik ben mij er sterker bewust van dat ‘de wereld’ voor mij hier en nu gebeurt; dát is voor mij de wereld. Ik zou mensen die leven in de verhalen van ‘daar en vroeger of straks’ tegenwoordig eerder wereldvreemd willen noemen. Ik vind daarbij wel dat iedereen hier op aarde iets te doen heeft, ook voor anderen. Mijn bijdrage is onder meer dat ik anderen begeleid in hun persoonlijk ontwikkeling. Ik erken natuurlijk dat er voor sommige mensen soms reden is om (bepaald) nieuws te willen volgen. Dat is nuttig en zinnig als het om je eigen agenda gaat en bijdraagt aan wat je op aarde voor jezelf en anderen wil doen.
Maar dat iedereen alles de hele tijd zou moeten weten, nou ja, mijn punt geloof ik wel gemaakt.
© 2022 Herman Heijermans